Fantasie en werkelijkheid: de zeven meest voorkomende misverstanden over douchegoten en secundaire afwatering.
Misverstand 1
Tegels hebben mede als functie het water via een helling naar de afvoer te geleiden. De eigenlijke afdichtlaag ligt daar echter onder.
Juist is: De officiële omschrijving van de gangbare tegelvloeraansluitingen is “op tegels en platen aansluitende afdichting”. Daar blijkt al uit dat volgens de definitie het oppervlak van de tegel tegelijk ook het oppervlak is van de afdichtlaag. Het idee van de secundaire afwatering stamt nog uit de tijd dat voor het afdichten gebruik werd gemaakt van onder de vloer gelegde stroken bitumen. De mortellaag tussen de tegel en de gelaagde verbinding kan en mag in de doucheruimte niet afgewaterd worden.
Misverstand 2
Als voegen ondicht raken, dringt er water door. Dat tast ook de tegellijm aan: de tegels komen los te zitten.
Juist is: Voor zover hier water binnendringt, gaat het om verwaarloosbare hoeveelheden. De voegmaterialen van tegenwoordig zijn van een zodanige kwaliteit, dat vochtdoorslag effectief wordt voorkomen. Als er voegen of tegels beschadigd raken, zal naar binnengedrongen vocht via de opening aan de ingang verdampen. De meest gebruikte soorten tegellijm zijn ook allemaal geschikt voor het aanbrengen van tegels in zwembaden of op terrassen. Anders dan in een doucheruimte, zijn de tegels hier permanent doornat. Als er bijvoorbeeld op een terras tegels losraken, is de oorzaak meestal vorst.
Misverstand 3
Wanneer zich onder de tegels lekwater verzamelt, moet er voor het afvoeren daarvan een extra laag worden aangebracht.
Juist is: Via beschadigde voegen kan er in theorie weliswaar water binnendringen – maar zal dat dan ook meteen onder de tegels komen? Er is geen reden om dit aan te nemen. Ook is er geen duidelijk aangegeven afwateringskanaal: er zou dan maar één laag tegellijm overdwars te hoeven zijn aangebracht en het water zou de weg naar de afvoer al niet meer vinden! Voor het afwateren van lekwater zouden er onder de tegels kanalen moeten lopen, maar die zijn er in werkelijkheid helemaal niet.
Misverstand 4
Douchegoten werken beter als er een afwatering is voor lekwater.
Juist is: Het omgekeerde is het geval. In tegenstelling tot een gesloten douchegoot zonder voegen die doorlopen tot aan de rand van de tegels (zie de tekeningen onderaan rechts), brengen openingen in de afwatering van lekwater het risico met zich mee dat zich daar huidschilfers, zeepresten en haren op afzetten. Vanwege de capillaire werking kunnen die zich zelfs vasthechten in de holle ruimten (zie de tekeningen hieronder). De goot loopt tijdens het douchen vol, de openingen voor het lekwater staan in contact met het douchewater in de goot – met alle negatieve gevolgen zoals hierboven beschreven. Bij goten die om esthetische redenen zonder tegelrand zijn uitgevoerd, moet het gedeelte tussen de douchegoot en de tegel goed zijn afgedicht.
Misverstand 5
Bij natuursteen veroorzaakt lekwater uitslag of verkleuring.
Juist is: Als er bij natuursteen uitslag of verkleuring optreedt, is dat niet veroorzaakt door water, maar in de meeste gevallen doordat het materiaal ongeschikt is, op zichzelf al of voor de bedding of de voegen. Van echte uitslag zoals die zich buitenshuis van een object ten gevolge van de weersinvloeden kan voordoen, is in een doucheruimte geen sprake.
Misverstand 6
Openingen voor het lekwater zijn nodig ter ventilatie, zodat vooral bij grote tegels de tegellijm kan opdrogen.
Juist is: Tegellijm verhardt zich door cementering. Deze chemische reactie doet zich ook voor waar er geen lucht bij kan. Als het werkelijk nodig zou zijn, openingen voor het lekwater aan te brengen voor het ventileren van de mortellaag, zouden tegels van groot formaat alleen nog direct langs de douchegoten mogen worden gelegd.
Misverstand 7
Douchegoten zijn moeilijk schoon te krijgen en kunnen snel gaan stinken.
Juist is: Voegloze en gesloten douchegoten van roestvast staal zoals TECE ze levert, zijn gemakkelijk schoon te houden. Er zitten geen hoeken in of holle ruimten die onbereikbaar zijn en ze hebben geen schroeven of schroefdraad waar vuil of haren aan kunnen vast blijven haken.
Dat soort problematische zones zijn nu juist te vinden in de afwatering van lekwater zoals die door sommigen wordt bepleit: door de microbiologische ontbinding van organisch materiaal kan het in zulke douchegoten komen tot een stankontwikkeling, die in het ergste geval een uitgebreide sanering noodzakelijk maakt.
En als laatste nog deze er bij. Selecteer de douchegoot aan de hand van het aantal l/min van de douchekop dit word nogal eens vergeten met als gevolg een douchegoot die de hoeveelheid water niet snel genoeg kan verzetten.