Kindermishandeling

Binnenklimaat en schoolgebouwen. Wie kinderen heeft, leerkrachten kent, of het nieuws volgt, kent de problematiek. Tragisch, tenenkrommend en schrijnend veelal.

Wie weet heeft u wel eens een schoolgebouw professioneel onder handen gehad. De verhalen gaan meestal als volgt. Oude, gedateerde gebouwen, magere budgetten, onpraktische aanbestedingen, ambtelijke getouwtrek, beslissers zonder technische knowhow. Laat staan dat de prestatie van de installatie of het belang van de kids centraal staat. Als iets model staat voor het mislukte en achterhaalde traditionele bouwmodel dan is het wel de school, en haar niet al te vooruitstrevende bestuurlijke apparaat. Het installatiebedrijf voerde uit, adviseerde nauwelijks –of mocht dat niet-, en de vicieuze cirkel van een achteruithollend binnenklimaat is een feit.

Frisse wind

Het is prettig om te constateren dat het binnenklimaat van schoolgebouwen weer hoog op de agenda staat. De ene frisse school na de andere wordt met veel tamtam geopend. Verdringingsventilatie, gaatjesplafonds. De plaatselijke fanfare rukt uit. Lintjes knippen. Blije kinderen. Dat is natuurlijk deels het gevolg van alweer tenietgedane subsidies. Maar ook het gevolg van een stukje bewustwording. Van het belang van een gezonde leefomgeving, maar ook van het belang van energiebesparing. Nu met duurzame installaties geld verdiend kan worden, is iedereen er –terecht- ook als de kippen bij. Het wrange is dat er, zoals zo vaak, veel verwijtbare erbarmelijke omstandigheden aan vooraf dienden te gaan. Het past feilloos in het patroon; eerst het onheil, dan pas de oplossing.

Gevaarlijk

In Enschede opende Prins Carlos –de duurzaamheidsprins- onlangs een gerenoveerd schoolgebouw. In dit gebouw van slechts 12 jaar oud was het ‘muf en slecht geventileerd’, zo repte de uitnodiging die ter redactie kwam.  Ik vroeg ter plekke door naar de omstandigheden. Vanwege ‘bezuinigingen’ was de radiatorcapaciteit destijds met 30 procent teruggeschroefd.  Wanneer het vroor, loeiden de radiatoren water tot 90 graden door de lokalen, en dan nog werd het niet warm (genoeg). Elektrische verwarmingen werden erbij gesleept. Ik visualiseerde direct de spelende en grijpgrage kleuterhandjes.  En ventilatie? Die hield ook niet over. Er werd namelijk regelmatig ingebroken in de buurt, dus de spaarzame ramen waren dichtgemaakt. De deur naar de gang gaf frisse lucht, of althans dat idee. Hoofdpijn was heel normaal. Dit realiserende, zucht ik van verlichting dat deze school Hart van Nederland nog niet heeft gehaald. Maar de tonnen-kostende operatie tilde het gebouw van energielabel F naar A. Eind goed, al goed.

Alarmbellen

Er is niets gelogen aan de alarmbellen die veel ouders en belangenverenigingen, maar ook de installatiebranche al jaren luiden. Gevangenen hebben het beter dan onze kroost.  Maar toch heeft het lang zo mogen zijn, en zijn er nog genoeg schrijnende gevallen. Twaalf jaar geleden is voor de bouwvergunning van de gelauwerde Enschedese school met  het volle verstand een handtekening gezet. Een gevaarlijke handtekening.  

Je zou de handjes van betreffende partijen, die geen verantwoordelijkheid hebben genomen maar raderen waren in een installatietechnische wanprestatie, haast postuum die gloeiende radiator toewensen.  Ook vanwege de vele (gemeentelijke) euro’s die hier zijn vervlogen.  Maar na het doorgeknipte lintje lacht iedereen weer. En eerlijk is eerlijk. De basisschool is van een schande een schoolvoorbeeld geworden. Soms moet je niet terugkijken maar vooruitkijken. Maar toch…