Rampenles

Toen het bizarre nieuws over de instorting van het dak van het voetbalstadion in Enschede tot mij kwam, daalden gedachten af naar een interviewafspraak in 2008. Op de plek waar nu onder meer een medewerker van het installatiebedrijf is bezweken onder de bouwmaterialen, onderwierp ik het bouwteam van de toenmalige Bouwcombinatie Arke Stadion aan een interview over de 1e fase van deze bijzondere uitbreiding.

In het blad Aannemer, van dezelfde uitgever als Installatie en Sanitair en deze website, verscheen een coverstory over de constructie, maar vooral over de zakelijke en emotionele binding van het bouwbedrijf aan de voetbalsport. Auteur was ondergetekende. Prachtige foto’s schoot ik.

 Mijn sterk ontwikkelde neus voor geacteerde oprechtheid rook niets. De mensen achter dit project deelden niet alleen de professionele passie voor het bouwen; de mensen op deze bouwplaats etaleerden ieder op eigen wijze een bijzonder soort trots en vreugde. Voor de een was dat clubliefde –twee jaar later werd FC Twente kampioen van Nederland-, voor de ander een compassie met de ondernemersdrift van voorzitter Joop Munsterman, voor weer een andere het definitieve afscheid van het Calimero-gevoel van de Tukkers richting Randstedelingen. Het was een bijzondere middag, met een gesprek vol passie, en prachtfoto’s. Bouwen is topsport staat op de cover. En dat was het. Dat proef je als je werkzame leven bestaat uit het bezoeken van bouwplaatsen.

Na die klap op  7 juli kwamen twee bouwvakkers niet meer levend thuis bij hun naasten. Hartverscheurend.  Zestien mensen liepen letsel op. Vooropgesteld: het grootste leed ligt bij de directe naasten. Maar ik moest denken aan die mooie lentedag, en aan het passievolle verhaal van de bouwcombinatie van lokale aannemers en installateurs. Die noeste, hardwerkende, maar apetrotse koppies.

 Elk bedrijf dat wel eens met een ernstig bedrijfsongeval te maken heeft gehad, weet wat het aanricht binnen een organisatie.  De emotionele component, procedures, regeltjes, noem maar op. Maar ook leert het hoe belangrijk sfeer en saamhorigheid kan zijn in het opvangen van dergelijke klappen. Terwijl aan de buitenkant Arbeidsinspectie, politie en ook de pers ‘haar werk doet’ zitten in de keet stoere volwassen mannen te janken om hun maatje. Het zal je collega maar wezen. Je zult het ook als werkgever maar voor de kiezen krijgen. Daarom moest ik denken aan het bewuste installatiebedrijf. Hoe vergaat het hen?  Je denkt na over dingen die je niet kunt en wilt weten. Maar weinig bedrijven zijn hier traumatechnisch goed op voorbereid. Is dit dan weer een eyeopener voor ondernemers? In mijn ogen was deze middag naast een pleidooi voor vakmanschap (lees: oppassen, gezond verstand en veilig werken), vooral het bewijs dat passie en enthousiasme een onderschatte drijfveer is. Het kan je namelijk nooit vellen, maar wel op de been houden. Op afstand duw ik het installatiebedrijf een hart onder de riem.